donderdag 12 juni 2008

Hoedt u voor de middagduivel

Gastblog door Marja Sjouken

Op mijn zevende richtten mijn buurmeisje Annemarie en ik club de Zwarte Hamster op. Er waren maar twee leden, wijzelf. De club was uiterst geheim, geheimer dan geheim. Het fijne weet ik er zo niet meer van, maar het staat mij bij dat Annemarie met haar zaklantaarn vanuit haar huis flitssignalen gaf en dat ik dan haar telefoon twee keer liet overgaan. Allemaal voorzorgsmaatregelen voor onze vergaderingen. Officieel ben ik nooit uitgeschreven en eerlijk gezegd, mentaal ook niet. Ik was dan ook blij verrast dat mijn aanmelding bij Mijn Postbank.nl de tijden van de Zwarte Hamster deed herleven. Na aanmelding ontving ik een brief met een geheime code, die moest ik vernietigen en daarna zelf een nog geheimere code bedenken, eitje natuurlijk voor een Zwarte Hamster. Als ik geld ging overmaken moest ik mijn mobieltje paraat houden, zij zouden dan weer een laatste code doorgeven. Heerlijk, voor iemand die geen hutten meer kan bouwen en wie het vlotje varen door haar kinderen sterk ontraden wordt. Ik kon dan ook niet wachten om met Mijn Postbank.nl te beginnen. Om meer structuur in mijn leven te brengen reserveerde ik een vast half uur per week, namelijk maandagmiddag om 1 uur. Al gauw draaide ik mijn hand er niet meer voor om en lachte meewarig om mensen die hun giro’s nog per envelop verstuurden. Tot ik een keer 2490 euro i.p.v 24,90 aan een antiquariaat overmaakte, geschrokken wegsprong van de computer en later met bonkend hart de schade moest herstellen. Ik ging karweitjes verzinnen om het bankieren uit te stellen, kortom het plezier dat ik eraan beleefd had was verdwenen. Ik begreep eerlijk gezegd niet goed meer dat ik er ooit plezier in had gehad. Elke maandagmiddag grijnsden mijn bijna saldotekort en mijn lidmaatschap van de sponsor bingoloterij (dat mij elke maand 12.50 kost en waarvan ik niet weet hoe ik eraan gekomen ben en hoe ik het weer op moet zeggen), mij weer toe. Bedragen maakten mij aan het schrikken, zo zwart op wit, blauw op wit eigenlijk. Waar blijft al dat geld, had ik die boeken of dat jasje nou maar niet gekocht.
Wat kan mij dit allemaal schelen, denk u nu, als lezeres van Ronald Hünneman ben ik interessantere stukjes gewend. Waar blijft de filosofie? Geduld, de filosofie komt nu. Een tijdje geleden las ik een artikel van Leon Heuts, redacteur van Filosofie Magazine. De schellen vielen mij van de ogen. Het was het tijdstip van het internetbankieren dat mij de das had omgedaan. In de bijbel wordt er al van gerept in Psalmen 91:5-6. Het is de Middagduivel! Monniken en kluizenaars hadden hun slechtste ogenblikken rond het middaguur. Er zijn talloze voorbeelden van Egyptische woestijnvaders die rond het middaguur raar gingen doen. De Italiaanse filosoof Giorgio Agambem zegt in Stanzas dat het middaguur onbarmhartig is, alles wordt fel beschenen er is geen ruimte om te vluchten of te bespiegelen. En wat ben ik het met hem eens: als alle dingen fel worden beschenen zijn er geen nuances of keerzijdes meer. Sinds twee weken wacht ik met het afhandelen van mijn financiën tot de avondschemering valt, met Madame Bovary of een ander boek en een glas calvados binnen handbereik. En ja hoor, in de weldadige schemering wordt Mijn postbank.nl al gauw het aardse slijk. Ik begin het zelfs weer een beetje leuk te vinden. “Er is weemoedigheid die niemand kan verklaren en die des avonds komt”, zegt Elsschot. Weemoedig betaal ik mijn aanmaningen. Buiten zingt de merel in onze kersenboom. Ik luister ernaar. Wat is er toch veel meer in het leven dan geld. En ik maak glimlachend geld over aan de goede doelen die ik allemaal steun omdat mijn zoon in Groningen daarvoor op straat klanten wierf en- Toe, nou mam- vaak nog maar één klant nodig had om aan zijn dagquotum te komen. Morgen win ik misschien wel de sponsor bingoloterij en dan ga ik een reis maken naar Egypte, naar de grotten van de woestijnvaders.

Geen opmerkingen: